به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، برعکس کشت های سلولی استاندارد، در این مطالعه کاردیومیوسیت های مشتق از سلول های بنیادی به نحوی کشت داده شدند که بتوانند بافت قلبی سه بعدی ضربان داری را شکل دهند که شبیه عضلات دهلیزهای قلبی است. همان طور که گفته شد این سلول های عضلانی دهلیزی ژن های دهلیز قلب را بیان کردند، دارای نیروی انقباضی بودند، کینتیک انقباض و استراحت صحیحی داشتند، دارای ویژگی های الکتروفیزیولوژیک بودند و پاسخ هایشان به داروها شبیه به داروهای دهلیزی بود. این بافت دهلیزی قلبی می تواند در مطالعات مکانیکی مربوط به فیبریلاسیون دهلیز و هم چنین غربالگری های داروها در مطالعات پیش بالینی مورد استفاده قرار گیرد. این اولین مطالعه ای است که بافت دهلیزی قلب انسان را در شرایط آزمایشگاهی از iPSCهای انسانی تولید کرده است. ماده اصلی تمایز دهنده سلول های iPS به کاردیومیوسیت های دهلیز قلبی در این مطالعه، یکی از متابولیت های ویتامین A موسوم به ال-ترانس اسید رتینوئیک بود.

بیش از 33 میلیون نفر در سراسر دنیا از فیبریلاسیون دهلیزی رنج می برند و شیوع این عارضه روز به روز در حال افزایش است. متاسفانه در حال حاضر داروهای ضد آریتمی دهلیزی کارایی محدودی دارند و استفاده از آن ها نیز با عوارض جانبی همراه است. طراحی و تولید داروهای جدید نیز به دلیل مشکلاتی که در جداسازی و دستکاری کاردیومیوسیت های دهلیزی انسان وجود دارد، با مشکلاتی همراه است. استفاده از مدل های جانوری نیز به دلیل این که فیزیولوژی کاردیومیوسیت های انسانی را به خوبی تداعی نمی کنند، با محدودیت هایی همراه است. به همین دلیل تولید کاردیومیوسیت های دهلیزی انسانی از iPSCها می تواند ابزار مطالعاتی مناسبی در زمینه قلب باشد.

پایان مطلب/